رکوردها و افتخارات باشگاه

وضعیت آماری تیم [ویرایش]

 

"رائول دارای رکورد بیشترین بازی و بیشترین گل زده در رئال مادرید است^[۷۴]

تعداد حضور [ویرایش]

رائول دارای رکورد بیشترین تعداد حضور در رئال است. رائول از سال ۱۹۹۴ تا آوریل سال ۲۰۱۰ در ۷۴۱ بازی برای رئال مادرید حضور داشته‌است. مانوئل سانچز با ۷۱۱ بازی در رده دوم بیشترین تعداد بازی در تیم است.^[۷۵] در درون دروازه نیز، ایکر کاسیاس با ۵۱۸ حضور در درون دروازه تیم، رکورددار است. لوئیز فیگو پرتغالی نیز با ۱۲۷ بازی ملی (۴۷ بازی در زمان حضور در رئال) بین المللی‌ترین بازیکن تیم است (دارای بیشترین بازی ملی).^[۷۶]

گل‌ها [ویرایش]

رکورد بیشترین گل زده نیز در اختیار رائول است. وی با زدن ۳۲۳ گل در ۷۴۱ حضور خود در رئال، رکورددار است.^[۷۷] همچنین ۴ بازیکن دیگر هستند که بیش از ۲۰۰ گل برای رئال به ثمر رساندند. آلفردو دی استفانو (۱۹۵۳ تا ۱۹۶۴)، کارلوس سانتیانا (۱۹۷۱ تا ۱۹۸۸)، فرانس پوشکاش (۱۹۵۸ تا ۱۹۶۶) و هوگو سانچز (۱۹۸۵ تا ۱۹۹۲) افرادی هستند که بیش از ۲۰۰ گل برای این تیم زدند. همچنین سانچز با زدن ۳۸ گل در لیگ سال ۹۰-۱۹۸۹، تا سال ۲۰۱۰، دارای بیشترین تعداد گل زده در یک فصل و در مسابقات لیگ بود که کریستیانو رونالدو با زدن ۴۰ گل در یک فصل، رکورد وی را شکست و رکورد بیشترین گل زده در یک فصل لالیگا را به نام خود ثبت کرد.^[۷۸] همچنین ۴۹ گل زده دی استفانو در ۵۸ بازی اروپایی، تا چند دهه بیشترین تعداد گل زده در رقابت‌های اروپایی بود که آن را ابتدا رائول در سال ۲۰۰۵ شکست و سپس در سال ۲۰۱۱، رونالدو با زدن ۵۳ گل در در ۵۴ مسابقه، مجددا این رکورد را شکست و رکورد جدیدی بنام خود ثبت کرد.^[۷۹] سریع‌ترین گل تاریخ باشگاه را نیز رونالدو برزیلی در دسامبر ۲۰۰۳ و بازی برابر اتلتیکو مادرید و در ثانیه ۱۵ به ثمر رساند.^[۸۰]

آمار لیگ [ویرایش]

از زمانیکه آمارها به طور دقیق محاسبه می‌شوند، رکورد بیشترین حضور تماشاگر، مربوط به یک بازی جام حذفی در سال ۲۰۰۶ است که ۸۳,۳۲۹ هوادار در ورزشگاه در حالی حضور داشتند که گنجایش سانتایگو برنابئو، حدود ۳ هزار نفر کمتر از آن بود.^[۸۱] میانگین تعداد تماشاچیان تیم نیز در فصل ۰۸-۲۰۰۷ به ۷۶,۲۳۴ نفر رسید که در کل لیگ‌های اروپایی در آن فصل، یک رکورد بود.^[۸۲] رتالی‌ها همچنین با کسب ۳۱ عنوان قهرمانی (تا فصل ۰۸-۲۰۰۷) رکوردار تعداد قهرمانی در لیگ اسپانیا هستند. همچنین آنها دوبار و در سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۵ و ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۰ ۵ بار متوالی قهرمان لیگ اسپانیا شدند که در این مورد نیز رکوردار هستند.^[۸۳] همچنین اعضای این تیم از ۱۷ فوریه ۱۹۵۷ تا ۷ مارس ۱۹۶۵، در ۱۲۷ بازی رسمی شکست نخوردند که در لالیگا یک رکورد است.^[۸۴]

آمار اروپایی [ویرایش]

 

تاریخ بازدید=۲۰ آوریل ۲۰۱۱

رئالی‌ها همچنین با ۹ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و با ۲۱ بار حضور در مرحله نیمه نهایی این رقابت‌ها، رکوردار هستند.^[۸۶] رائول نیز با ۶۶ گل زده در ۶۸ بازی، دارای بیشترین گل زده در تاریخ این رقابت‌هاست که همگی آنها را با لباس رئال به ثمر رسانده‌است. رئالی‌ها همچنین دارای رکورد ۱۵ حضور متوالی در رقابت‌های جام اروپایی هستند که از ۱۹۵۶ آغاز شد و تا ۱۹۷۰ ادامه داشت.^[۸۷]

خرید و فروش بازیکن [ویرایش]

در ژوئن ۲۰۰۹ باشگاه رکورد گران قیمت‌ترین خرید تاریخ فوتبال -که در اختیار خودش بود- را شکست. آنها با پرداخت ۹۶ میلیون یورو (۱۳۱.۵ میلیون دلار-۸۰ میلیون پوند) به باشگاه منچستر یونایتد، کریستیانو رونالدو را خریدند.^[۸۵] رکور قبلی که ۷۶ میلیون یورو (بیش از ۱۰۰ میلیون دلار-۴۸.۵ میلیون پوند)بود، برای خرید زین الدین زیدان از تیم یوونتوس و در سال ۲۰۰۱ پرداخت شده بود که تا قبل از خرید کاکا، گران قیمت‌ترین خرید تاریخ فوتبال بود. البته خرید کاکا از آ. ث. میلان نیز تنها چند روز در صدر گران قیمت‌ترین خریدها بود چراکه چند روز بعد، کریستیانو به رئال پیوست و رکود کاکا را شکست. رکورد گران قیمت‌ترین فروش باشگاه نیز در دسامبر ۲۰۰۸ و در حالی رخ داد که روبینیو با ۴۷ میلیون یورو (۳۲.۵ میلیون پوند) به تیم منچستر سیتی پیوست.^[۸۸]

افتخارات باشگاه [ویرایش]

در مجموع، رئالی‌ها با کسب ۵۷ جام، موفق‌ترین تیم در تاریخ اسپانیا هستند. آنها همچنین با کسب ۱۵ جام بین المللی، یکی از پرافتخارترین تیم‌های دنیا هستند. آنها از این نظر در رده دوم پرافتخارترین تیم‌های اروپا هستند و در جهان، در رده چهارم قرار دارند. آنها همچنین با کسب ۳۱ جام، پرافتخارترین تیم لالیگا، و با ۹ جام، پرافتخارترین تیم در رقابت‌های جام اروپایی/لیگ قهرمانان اروپا محسوب می‌شوند. در ۲۳ دسامبر ۲۰۰۰ نیز باشگاه از طرف فیفا، به عنوان موفق‌ترین تیم قرن بیستم انتخاب شد.^[۸۹] آنها همچنین نشان لیاقت و شایستگی را از فیفا دریافت کرده‌اند.^[۹۰] به علاوه، آنها برای بازی در لیگ قهرمانان اروپا، لباس‌های ویژه‌ای می‌پوشند که مخصوص تیم‌هاییست که دارای بیش از ۵ عنوان قهرمانی در این رقابت‌ها هستند.^[۱۳]

نمونه‌هایی از جام‌های کسب شده باشگاه

رقابت‌های داخلی [ویرایش]

لالیگا [ویرایش]

 

نمایی از جام‌های کسب شده باشگاه

قهرمانی: ۳۱ بار در سال‌های: ۱۹۳۱–۳۲, ۱۹۳۲–۳۳, ۱۹۵۳–۵۴, ۱۹۵۴–۵۵, ۱۹۵۶–۵۷, ۱۹۵۷–۵۸, ۱۹۶۰–۶۱, ۱۹۶۱–۶۲, ۱۹۶۲–۶۳, ۱۹۶۳–۶۴, ۱۹۶۴–۶۵, ۱۹۶۶–۶۷, ۱۹۶۷–۶۸, ۱۹۶۸–۶۹, ۱۹۷۱–۷۲, ۱۹۷۴–۷۵, ۱۹۷۵–۷۶, ۱۹۷۷–۷۸, ۱۹۷۸–۷۹, ۱۹۷۹–۸۰, ۱۹۸۵–۸۶, ۱۹۸۶–۸۷, ۱۹۸۷–۸۸, ۱۹۸۸–۸۹, ۱۹۸۹–۹۰, ۱۹۹۴–۹۵, ۱۹۹۶–۹۷, ۲۰۰۰–۰۱, ۲۰۰۲–۰۳, ۲۰۰۶–۰۷, ۲۰۰۷–۰۸

نایب قهرمانی: ۱۹ بار در سال‌های: ۱۹۲۸–۲۹, ۱۹۳۳–۳۴, ۱۹۳۴–۳۵, ۱۹۳۵–۳۶, ۱۹۴۱–۴۲, ۱۹۴۴–۴۵, ۱۹۵۸–۵۹, ۱۹۵۹–۶۰, ۱۹۶۵–۶۶, ۱۹۸۰–۸۱, ۱۹۸۲–۸۳, ۱۹۸۳–۸۴, ۱۹۹۱–۹۲, ۱۹۹۲–۹۳, ۱۹۹۸–۹۹, ۲۰۰۴–۰۵, ۲۰۰۵–۰۶, ۲۰۰۸–۰۹, ۲۰۰۹–۱۰

^[۹۱]

جام حذفی [ویرایش]

قهرمانی: ۱۸ بار در سال‌های: ۱۹۰۵, ۱۹۰۶, ۱۹۰۷, ۱۹۰۸, ۱۹۱۷, ۱۹۳۴, ۱۹۳۶, ۱۹۴۶, ۱۹۴۷, ۱۹۶۲, ۱۹۷۰, ۱۹۷۴, ۱۹۷۵, ۱۹۷۹–۸۰, ۱۹۸۱–۸۲, ۱۹۸۸–۸۹, ۱۹۹۲–۹۳, ۲۰۱۰-۱۱

نایب قهرمانی: ۱۹ بار در سال‌های: ۱۹۰۳, ۱۹۱۶, ۱۹۱۸, ۱۹۲۴, ۱۹۲۹, ۱۹۳۰, ۱۹۳۳, ۱۹۴۰, ۱۹۴۳, ۱۹۵۸, ۱۹۶۰, ۱۹۶۱, ۱۹۶۸, ۱۹۷۸–۷۹, ۱۹۸۲–۸۳, ۱۹۸۹–۹۰, ۱۹۹۱–۹۲, ۲۰۰۱–۰۲, ۲۰۰۳–۰۴

^[۹۲]

سوپرکاپ [ویرایش]

قهرمانی: ۸ بار در سال‌های: ۱۹۸۸, ۱۹۸۹*, ۱۹۹۰, ۱۹۹۳, ۱۹۹۷, ۲۰۰۱, ۲۰۰۳, ۲۰۰۸

نایب قهرمانی: ۳ بار در سال‌های: ۱۹۸۲, ۱۹۹۵, ۲۰۰۷

(*: قهرمان شدن هم در لیگ هم در جام حذفی)

^[۹۳]

رقابت‌های اروپایی [ویرایش]

لیگ قهرمانان اروپا [ویرایش]

قهرمانی: ۹ بار در سال‌های: ۱۹۵۵–۵۶*, ۱۹۵۶–۵۷, ۱۹۵۷–۵۸, ۱۹۵۸–۵۹, ۱۹۵۹–۶۰, ۱۹۶۵–۶۶, ۱۹۹۷–۹۸, ۱۹۹۹–۲۰۰۰, ۲۰۰۱–۰۲

نایب قهرمانی: ۳ بار در سال‌های: ۱۹۶۱–۶۲, ۱۹۶۳–۶۴, ۱۹۸۰–۸۱

(*: اولین قهرمان تاریخ این جام)

^[۹۴]

جام یوفا/لیگ اروپا [ویرایش]

قهرمانی: ۲ بار در سال‌های: ۱۹۸۴–۸۵, ۱۹۸۵–۸۶

جام در جام اروپا [ویرایش]

قهرمانی: ۲ بار در سال‌های: ۱۹۷۰–۷۱, ۱۹۸۲–۸۳

^[۹۵]

سوپرکاپ اروپا [ویرایش]

قهرمانی: 2 بار در سال: ۲۰۰۲ و 2011

نایب قهرمانی: ۲ بار در سال‌های: ۱۹۹۸, ۲۰۰۰

^[۹۶]

جام لاتین [ویرایش]

قهرمانی: ۲ بار در سال‌های: ۱۹۵۵, ۱۹۵۷

^[۹۷]

بین المللی [ویرایش]

جام بین المللی/جام باشگاه‌های جهان [ویرایش]

قهرمانی: ۳ بار در سال‌های: ۱۹۶۰, ۱۹۹۸, ۲۰۰۲

نایب قهرمانی: ۲ بار در سال‌های: ۱۹۶۶, ۲۰۰۰

هواداران [ویرایش]

در اکثر بازیها خانگی تیم، اکثریت هواداران را کسانی تشکیل می‌دهند که «دارندگان بلیط سالانه» هستند که به طور میانگین، ۶۸,۶۷۰ هزار هوادار در هر بازی می‌شوند.^[۵۶] برای تبدیل شدن به یکی از این هواداران، شخص باید به یکی از اعضای باشگاه تبدیل شود که برای اینکار باید عضو یکی از ۱۸۰۰ گروه رسمی که حامی باشگاه هستند، شود که این گروه‌ها در اسپانیا و سایر نقاط جهان هستند. رئالی‌ها دارای رکورد بیشترین میزان تماشاچی در تاریخ اسپانیا هستند به طور میانگین، برای هر بازی تیم، ۶۵،۰۰۰ هزار هوادار به ورزشگاه می‌آید. در فصل ۰۵-۲۰۰۴، آنها با میانگین ۷۱,۹۰۰ نفر، در رده دوم برترین‌ها قرار گرفتند.

ورزشگاه [ویرایش]

چامارتین [ویرایش]

در سال ۱۹۱۲ بود که تیم به کمپ O'Donnell رفت و به مدت ۱۱ سال، آنجا زمین خانگی تیم محسوب می‌شد.^[۴۵] بعد از آن تیم به مدت یکسال به ورزشگاه ۸ هزار نفری Ciudad Lineal رفت. بعد از آن اینبار نوبت چامارتین بود که زمین اختصاصی تیم شود. این ورزشگاه در ۱۷ می۱۹۲۳ و در بازی با نیوکاسل یونایتد برای اولین بار مورد استفاده قرار گرفت.^[۴۶] ورزشگاهی با گنجایش بیش از ۲۲ هزار هوادار تیم که اولین قهرمانی رئالی‌ها در لیگ نیز در آن به ثبت رسید.^[۸]

سانتیاگو برنابئو [ویرایش]

پس از آن و در سال ۱۹۴۳ که سانتیاگو برنابئو به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد، تغییری در استادیوم تیم ایجاد شد. برنابئو معتقد بود که چامارتین آنقدر که باید بزرگ نیست و در حد و اندازه رئال نیست. به همین دلیل دستور ساحت ورزشگاهی جدید را صادر کرد که در ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷ افتتاح شد.^[۱۰][۴۷] این ورزشگاه، همان سانتیاگو برنابئو کنونی است (البته این نام را بعد از مرگ برنابئو در سال ۱۹۵۵ به دست آورد). اولین بازی که در این ورزشگاه انجام شد، بین رئال مادرید و بلننسه پرتغال بود که با برتری ۳-۱ سفیدهای مادرید به پایان رسید. اولین کسی که در این ورزشگاه گل زد نیز، سابینو باریناگا بود که گل نخست تیمش در همین بازی را زد.^[۱۰]

بازسازی‌ها [ویرایش]

ورزشگاه بارها دچار تغییر میزان گنجایش شد. مثلاً برای اولین بار ورزشگاه در سال ۱۹۵۳ به گنجایش ۱۲۰ هزار هوادار رسید.^[۴۸][۴۹] اما از آن به بعد بارها گنجایش ورزشگاه کمتر از قبل می‌شد (آخرین بازی که این اتفاق افتاد، در سال ۱۹۹۸ بود که یوفا اعلام کرد تمام هواداران تیم باید بر روی صندلی نشسته باشند). آخرین بازسازی ورزشگاه نیز در سال ۲۰۰۳ روی داد که حدود ۵ هزار صندلی دیگر به ورزشگاه افزوده شد تا گنجایشش به ۸۰٬۳۵۴ نفر برسد. همچنین اعلام شده‌است که قرار است به‌زودی برای ورزشگاه یک سقف ساخته شود.^[۱۰][۵۰]

سابقه [ویرایش]

 

نمایی از سانتیاگو برنابئو قبل از آغاز فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۱۰^[۵۱]

برنابئو در سال ۱۹۶۴ میزبان فینال جام ملت‌های اروپا بود. در سال ۱۹۸۲، فینال رقابت‌های جام جهانی در آن برگزار شد. این ورزشگاه همچنین میزبان ۴ فینال رقابت‌های اروپایی بوده‌است. در سال‌های ۵۷، ۶۹ و ۸۰ این ورزشگاه میزبان جام اروپایی بود. در سال ۲۰۱۰ نیز فینال لیگ قهرمانان اروپا در آن برگزار شد.^[۵۲] برنابئو داراری ایستگاه مترو مخصوص به خود است که نامش سانیتاگو برنابئوست.^[۵۳] در نوامبر ۲۰۰۷ نیز این ورزشگاه از طریق یوفا ۵ ستاره شد (بیشترین میزان دریافت ستاره).^[۵۴]

سایر ورزشگاه‌ها [ویرایش]

در می ۲۰۰۶ نیز ورزشگاه آلفردو دی استفانو افتتاح شد که در نزدیکی مکانی قرار دارد که تیم در آن معمولاً تمرین می‌کند. اولین بازی انجام شده در آن نیز بین رئال مادرید و Stade de Reims برگزار شد که یادآور فینال جام اروپایی در سال ۱۹۵۶ بود. رئالی‌ها آن بازی را با ۶ گل سرخیو راموس، آنتونیو کاسانو (۲ گل)، روبرتو سولدادو (۲ گل) و خواردو با برد پشت سر گذاشتند.^[۵۵]

آرم باشگاه [ویرایش]

 

آرم‌های باشگاه رئال از ابتدا تاکنون^[۳۴]

طراحی ابتدایی آرم باشگاه، بسیار ساده بود. این آرم متشکل از سه حرف MCF بود که ۳ حرف ابتدای نام باشگاه (Madrid Club de Fútbol) بود که در زمینه‌ای آبی طراحی شده بود و بر روی لباس سفید تیم قرار داشت. در سال ۱۹۰۸ بود که اولین تغییر در آرم باشگاه رخ داد و برای زیباتر شدن آرم، نوشته‌ها درون یک دایره قرار گرفتند.^[۳۵] تغییرات بعدی، تغییرات جزئی بودند تا اینکه در سال ۱۹۲۱، شاه آلفونسو سیزدهم، برای نشان دادن حمایت خود از تیم، عنوان رئال (رویال که تغریبا معنی سلطنتی می‌دهد) را به تیم اهدا کرد^[۳۶] و بدین منظور در آرم باشگاه تغییراتی ایجاد شد و شکل یک تاج بر روی آرم باشگاه قرار گرفت.^[۳۵] اما در سال ۱۹۳۱ که آلفونسو از حکومت کنار رفت، هم کلمه رئال از نام باشگاه حذف شد و هم شکل تاج از روی آرم باشگاه برداشته شد و بجای آن، خطی تیره بر روی آرم باشگاه قرار گرفت.^[۹] در سال ۱۹۴۱ و دو سال بعد از جنگ‌های داخلی، مجدداً کلمه رئال به نام باشگاه اضافه شد و تاج پادشاهی نیز به بالای آرم باشگاه افزوده شد.^[۱۰] این آرم تا سال ۱۹۹۷ تغییری نکرد تا اینکه در این سال تغییر جزئی داشت و برای آخرین بار در سال ۲۰۰۱ بود که باشگاه برای مدرن کردن آرم و بروزرسانی آن، آرم را تغییر داد که البته تغییراتی جزئی بودند از جمله خطی که از وسط آن می‌گذشت، به رنگ آبی متمایل شد.^[۳۵]

لباس تیم [ویرایش]

از همان ابتدا، لباس خانگی رئالی‌ها، یکدست سفید بود هرچند که یک خط تیره از وسط آن می‌گذشت (این خط بعدها از لباس حذف شد اما در آرم باشگاه باقی ماند). البته در آن زمان جوراب‌های بازیکنان، رنگ آبی داشت در حالی که اکنون به رنگ سفید است.^[۸][۳۷] در سال ۱۹۰۲ بود که لباس‌های راه‌راه، یکدست سفید شدند و جوراب‌های آبی رنگ، سیاه شدند.^{[پ ۱]} در سال ۱۹۴۷ بود که مدیر باشگاه، تصمیم گرفت تا به پیراهن‌های بازیکنان، دکمه اضافه کند و آرم باشگاه را، روی سینه سمت چپ بازیکنان اضافه کرد (چیزی که تاکنون نیز تغییر نکرده‌است). همچنین در نوامبر ۱۹۴۷ در بازی برابر اتلتیکو مادرید، رئالی‌ها به نخستین تیم اسپانیایی تبدیل شدند که لباسشان دارای شماره شد.^[۱۰]

لباس خارج از خانه رئالی‌ها نیز از همان ابتدا یا سیاه کامل بوده‌است یا کاملاً ارغوانی و هیچ گاه تغییر نکرده‌است. لباس تیم اکنون توسط آدیداس تولید می‌شود که این اتفاق از سال ۱۹۹۸ شروع شد.^[۳۸][۳۹] اولین حامی مالی تیم، شرکت «زانوسی» بود که از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۵ حامی مالی تیم بود. سپس حامیان مالی ای چون «پارمالات» با تیم بودند تا اینکه تیم با شرکت «تکا» قراردادی بلند مدت را از سال ۱۹۹۲ بست.^[۴۰][۴۱] این قرارداد تا سال ۲۰۰۱ ادامه داشت تا اینکه رئالی‌ها به این قرارداد پایان دادند. آنها ابتدا آدرس سایت اینترنتی خود را به مدت یکسال بر روی لباس خود نوشته بودند تا تبلیغ سایت خود را بکنند. بعد از آن در سال ۲۰۰۲، باشگاه با شرکت زیمنس قرار داد بست. سپس در سال ۲۰۰۸، کمپانی آسیایی «بن کیو» حامی مالی تیم شد و آرم این کمپانی بر روی لباس تیم قرار گرفت.^[۴۲] اسپانیر فعلی تیم نیز Bwin است که به‌خاطر مشکلات مالی بن کیو، باشگاه مجبور به تغییر حامی مالی شد.^[۴۳][۴۴]

حامیان مالی و طراح‌های لباس تیم از سال ۱۹۸۰ تاکنون [ویرایش]

سال‌های ابتدایی؛ جنگ‌های داخلی و ژنرال فرانکو (۱۹۰۲–۱۹۴۵) [ویرایش]

 

اعضای تیم در سال ۱۹۰۵^[۵]

اگر بخواهیم به نحوه شکل گیری باشگاه رئال مادرید برسیم، باید به سال ۱۸۹۷ برگردیم. جاییکه گروهی از دانشجویان و دانشگاهیان، فوتبال را به شهر مادرید آوردند. تعدادی از این افراد در همین سال باشگاهی را با نام «باشگاه فوتبال آسمان» به وجود آوردند و صبح‌های دوشنبه به فوتبال می‌پرداختند. ۳ سال بعد و در سال ۱۹۰۰، این باشگاه به دو باشگاه مجزا تبدیل شد.^[۶] سپس دو سال بعد و در ۶ مارس سال ۱۹۰۲، مجدداً باشگاه نام خود را به «باشگاه فوتبال رئال مادرید» تغییر داد^[۲] ۳ سال بعد، این تیم موفق شد اولین جام خود را با شکست تیم اتلتیک بیلبائو در جام اسپانیا به دست بیاورد. در ۴ ژانویه ۱۹۰۹ بود که «آدولفو ملندز»، مدیر وقت رئال در آن زمان، اساسنامه جام اسپانیا را امضا و تأیید کرد تا باشگاه به یکی از اعضای فدراسیون سلطنتی فوتبال اسپانیا تبدیل شود. در سال ۱۹۲۰ باشگاه نام خود را بازهم تغییر داد و این‌بار به «رئال مادرید» که اینکار پس از اهدای عنوان رئال (رویال به معنی سلطنت) توسط شاه آلفونسو سیزدهم اتفاق افتاد.^[۷] در سال ۱۹۲۹، اولین لیگ فوتبال اسپانیا راه‌اندازی شد. رئالی‌ها تا هفته پایانی در صدر جدول حضور داشتند تا اینکه باخت هفته پایانیشان به اتلتیک بیلبائو، باعث قهرمانی بارسلونا در لالیگا و نایب قهرمانی آنها شد.^[۸] رئالی‌ها اولین لیگ خود را در فصل ۳۱-۱۹۳۲ کسب کردند و سال بعد نیز این عنوان را کسب کردند تا اولین تیمی باشند که این جام را دو سال پیاپی کسب می‌کنند.^[۹]

عصر مدیریت سانتیاگو برنابئو و درخشش در اروپا (۱۹۴۵–۱۹۷۸) [ویرایش]

در سال ۱۹۴۵، سانتیاگو برنابئو یسته، به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد.^[۱۰] در همین زمان، برنابئو دستور بازسازی زمین تمرین اختصاصی تیم و ساخت ورزشگاهی بزرگتر را برای تیم صادر کرد. در سال ۱۹۵۳، وی تصمیم گرفت تا سیاست جدیدی به کار ببرد و بازیکنان بزرگ را به تیم بیاورد که اولین اقدامش، خرید آلفردو دی استفانو بود.^[۱۱] در سال ۱۹۵۵، به پیشنهاد یک روزنامه‌نگار، برنابئو، «بدریگنان» و «سوبس» تصمیم گرفتند تا جامی را طراحی کنند و در آن از تیم‌های مختلفی از سرتاسر اروپا برای شرکت در آن دعوت کنن. جامی که امروزه به عنوان لیگ قهرمانان اروپا شناخته می‌شود.^[۱۲]

در دوران برنابئو بود که رئال مادرید خود را به عنوان قدرتی در اسپانیا و اروپا معرفی کرد. آنها در طی سالهای ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰، ۵ بار متوالی قهرمان جام اروپا شدند که یکی از آنها، پیروزی ۷-۳ مقابل اینتراخت فرانکفورت در سال ۱۹۶۰ در فینال رقابت‌ها بود.^[۱۱] پس از این افتخارات پیاپی، باشگاه موفق به کسب عنوان نشان افتخار یوفا شد.^[۱۳] آنها ششمین جام خود را نیز با شکست ۲-۱ پارتیزان و در سال ۱۹۶۶ به دست آوردند. اعضای این تیم در سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۴ نیز موفق شده بودند تا به فینال این رقابت‌ها برسند هرچند موفق به قهرمانی نشده بودند.^[۱۴] در دهه هفتاد، رئالی‌ها موفق به کسب ۵ لیگ اسپانیا و ۳ جام حذفی شدند.^[۱۵] در سال ۱۹۷۱ آنها اولین دیدار فینال جام در جام اروپا را برگزار کردند که در نهایت با شکست ۲-۱ مقابل چلسی، از کسب جام بازماندند.^[۱۶] در ژوئیه ۱۹۷۸، اتفاقی ناگوار برای رئال مادرید افتاد و سانتیاگو برنابئو در حالیکه مسابقات جام جهانی فوتبال در آرژانتین آغاز شده بود، درگذشت. این اتفاق به حدی مهم بود که مسئولین فیفا تصمیم گرفتند که ۳ روز را در حین مسابقات به افتخار برنابئو، عزای عمومی اعلام کنند.^[۱۷] باشگاه رئال نیز در ادامه همان سال، اولین دوره جام برنابئو را که به احترام برنابئو بود، برگزار کرد.

دوره کرکس‌ها و کسب هفتمین و هشتمین جام اروپایی (۱۹۸۰–۲۰۰۰) [ویرایش]

رئالی‌ها در اوایل دهه هشتاد، وضعیت چندان مناسبی نداشتند و نتوانستند لالیگا را فتح کنند تا اینکه گروهی از بازیکنان لیگ اسپانیا به تیم آمدند و با خود موفقیت را به همراه داشتند.^[۱۸] یک روزنامه نگار اسپانیایی عنوان کرکس‌ها را برای آن تیم انتخاب کرد که به‌خاطر ۵ بازیکن فوق‌العاده آن بود که شامل امیلیو بوتراگوئنو، مانوئل سانچز، مارتین وازکوئز، میشل و میخل پاردخا می‌شد.^[۱۹] کرکس‌ها (که بعداً با رفتن پاردخا به رئال ساراگوسا، به گروهی ۴ نفره تبدیل شد)، در کنار بازیکنانی چون فرانسیسکو بویو که دروازه‌بان تیم بود و یا مهاجم خود، هوگو سانچز، یکی از بهترین تیم‌های نیمه دوم دهه ۸۰ در اسپانیا و اروپا بودند و موفق شدند ۲ جام یوفا، ۵ لیگ اسپانیا پیاپی، یک جام حذفی اسپانیا و ۳ سوپر کاپ اسپانیا را کسب کنند.^[۱۹] اما این تیم رویایی و گروه کرکس‌ها، در اوایل دهه ۹۰ و با جدایی امیلی بوتراگونو، مارتین وازکوئز و میشل از تیم، از هم پاشید.^[۲۰]

در سال ۱۹۹۶، لورنسو سانز، مدیر باشگاه، تصمیم گرفت تا فابیو کاپلو را به عنوان مربی تیم انتخاب کند. گرچه دوران مربیگری کاپلو تنها یکسال طول کشید اما آنها توانستند عنوان قهرمانی را کسب کنند و بازیکنانی چون روبرتو کارلوس، پدراگ میاتوویچ، داور شوکر و کلارنس سیدورف برای تقویت تیمی که خود بازیکنانی چون رائول، فرناندو هیرو، ایوان زامورانو و فرناندو ردوندو را داشت، به تیم اضافه شدند تا اینکه تیم توانست با این بازیکنان (به همراه فرناندو مورینتسی که در سال ۱۹۹۷ به تیم آمد) تحت هدایت یاپ هینکس پس از ۳۳ سال انتظار، هفتمین جام اروپایی خود را کسب کنند. آنها در فینال به لطف تک گل میاتوویچ موفق شدند یوونتوس را شکست دهند.^[۲۱] دو سال بعد نیز ئالی‌ها موفق شدند تا با درخشش رائول، هشتمین جام اروپایی خود را با شکست ۳-۰ والنسیا کسب کنند.^[۲۲]

دوره کهکشانی‌ها، عصر کالدرون و دو مدیریت پرز (۲۰۰۰ تاکنون) [ویرایش]

در جولای سال ۲۰۰۰، فلورنتینو پرز به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد.^[۲۳] وی در وعده‌های انتخاباتیش، قول برطرف کردن بدهی‌های سنگین باشگاه، افزایش امکانات و مدرن کردن باشگاه را داده بود هرچند که وعده اصلی وی، امضای قرارداد با لوئیز فیگو، ستاره آن زمان بارسلونا بود.^[۲۴] در همان سال بود که پرز با صرف هزینه‌های سنگین، تیمی را تشکیل داد که به‌خاطر داشتن ستارگان بزرگ، در سرتاسر جهان به نام «کهکشانی‌ها» معروف شد. بازیکنان بزرگی چون زیدان، رونالدو، فیگو، کارلوس، رائول و بکهام از جمله ستارگان آن روزهای رئال مادریدی بودند که ویسنته دل بوسکه را به عنوان سرمربی خود می‌دید. اما با وجود این هزینه‌ها و کسب نهمین‌جام اروپایی و کسب قهرمانی لالیگا، پرز تصمیم گرفت تا دلبوسکه را برکنار کند، که همینکار وی باعث شد تا سفیدها در طی ۳ سال آینده، موفق به کسب هیچ جامی نشوند تا پرز از کار برکنار شود.^[۲۱]

 

بازیکنان رئال در حال جشن گرفتن به‌خاطر قهرمانی در سوپرکاپ اسپانیا در سال ۲۰۰۸^[۲۵]

در ادامه و در سال ۲۰۰۶ بود که رامون کالدرون به عنوان مدیر جدید باشگاه انتخاب شد. کالدرون بلافاصله کاپلو را مجدداً به عنوان مربی تیمش انتخاب کرد تا طلسم قهرمان نشدن تیم را بشکند. آنها برای اولین‌بار در طی ۴ سال گذشته، موفق به کسب جام شدند و لالیگا را با کاپلو فتح کردند. اما با این وجود، کاپلو بازهم یک فصل تنها در تیم دوام آورد و مجدداً اخراج شد.^[۲۶] رئالی‌ها موفق شدند فصل بعد نیز ۳۱مین قهرمانی خود را در لالیگا کسب کنند که این برای اولین بار در طی ۱۸ سال گذشته بود که دو سال پیاپی این جام را کسب کردند.^[۲۷] در ژوئن ۲۰۰۹ و پس از ۲ سال ناکامی تیم و برکناری کالدرون، پرز مجدداً به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد.^[۲۸][۲۹] پرز مجدداً سیستم کهکشانی‌های خود را پیش گرفت. وی ابتدا کاکا را از تیم میلان خرید^[۳۰] و پس از آن کریستیانو رونالدو را از منچستر یونایتد با رقم ۸۰ میلیون یورو خریداری کرد که یک رکورد تاریخیست.^[۳۱]

رئالی‌ها با وجود خریدن بازیکنانی چون رونادو، کاکا و آلونسو، نتوانستند زیر نظر مانوئل پلگرینی، جامی را کسب کنند و پرز وی را برکنار کرد. پس از آن، بعد از چندین روز مذاکره با ماسیمو موراتی، مدیر اینتر میلان ایتالیا، پرز توانست وی را راضی کند که اجازه خروج مربی خود، خوزه مورینیو را که برای آنها ۳ جام کسب کرده بود را بدهد تا مورینیو به عنوان مربی جدید تیم انتخاب و شروع بکار کند.^[۳۲] آنها اولین جام خود با مورینیو را، با برد یک بر صفر خود برابر بارسلونا و در فینال جام حذفی بدست آوردند.^[۳۳]

معرفی باشگاه رئال مادرید